Jurjen van Houwelingen over ziekte, herstel en hoop
REDMAR SMIT – Alles wat hij onderneemt, lukt! Dat werd gezegd over Jurjen van Houwelingen (38). Hij runde een succesvolle onderneming, was een veelgevraagd spreker en een echte duizendpoot. Dat veranderde in één klap toen hij op 5 december 2017 werd getroffen door een herseninfarct, met niet-aangeboren hersenletsel tot gevolg. ‘Ik ben een hulpbehoevend persoon geworden.’
De periode voor zijn infarct had Jurjen al last van hoofdpijnklachten. Die werden steeds erger en erger. ‘Achteraf allemaal voortekenen die volgens de dokter naar iets anders wezen. Ik was druk. Ik sprak veel voor grote groepen. En op het laatst had mijn internetmarketingbureau 25 man personeel. “Doe het maar eens wat rustiger aan”, was het advies waarmee ik naar huis werd gestuurd. Ik ben nog langs een haptonoom (alternatieve genezer) geweest. Ook daar werden de klachten niet als iets bedreigends gezien.’
Tankstation
Enkele dagen voor het infarct stond Jurjen in verwarde toestand bij een tankstation in Tiel. ‘Ik wist niet meer wat ik daar deed en hoe ik er ben gekomen. Ik belde in paniek mijn vrouw en vertelde haar dat ik niet meer wist waar ik was. Mijn vrouw heeft ervoor gezorgd dat ik uit de auto kwam en om hulp vroeg. Die persoon heeft 112 gebeld en de ambulance bracht mij naar huis. Het was hyperventilatie, zeiden ze. Niemand had in de gaten dat er iets in mijn hersenen aan het groeien was.’
Cyste
Achteraf was het een heel duidelijk voorteken dat er iets goed mis was. En mis ging het op die bewuste 5 december. ‘Ik kwam thuis en had opnieuw enorme hoofdpijn. Ik ging op bed liggen en raakte in coma. Mijn vrouw Stefanie vond me een aantal uur later. Ze is huisarts en had gelijk in de gaten dat mijn hersenen in de verdrukking zaten. Met loeiende sirenes werd ik naar het ziekenhuis gebracht. Toen er een scan werd gemaakt, bleek er een cyste gevuld met vocht in mijn hersenen te zitten. Die zorgde voor een ophoping van het hersenvocht, wat zorgde voor enorme druk. Er werd een drain geplaatst om het vocht af te voeren. Dat is er uitgespoten, hoorde ik achteraf.’
‘Ik belde in paniek mijn vrouw en vertelde haar dat ik niet meer wist waar ik was.’
– Jurjen van Houwelingen
Schade
Na een aantal dagen kon de cyste verwijderd worden. De operatie verliep succesvol. Maar de schade bleek enorm. ‘Toen ik uit mijn coma kwam, wist ik niks meer. Het was één groot zwart gat. Ik wist niet meer dat ik getrouwd was en kinderen had. Ook kon ik niks meer zien. Het zicht is iets terug gekomen, maar ik zie heel weinig. Slechts vijf graden. Ook is de functie van gezichtsherkenning kapot. Morgen herken ik je niet meer als ik je zou tegenkomen. Ik kan me ook niet meer oriënteren in een ruimte. Ook die functie is kapot. Mijn geheugen is wel teruggekomen. Ik herinner me weer dingen uit mijn jeugd. Het kortetermijngeheugen is slechter. Ik weet vaak de volgende dag niet meer wat ik gister heb gedaan. Maar als iemand me helpt, komt het wel weer terug. Het terughalen van informatie is dus lastig. Mijn geheugen kan ik nog trainen en zal nog wat verbeteren. De rest komt niet meer goed. Ik heb vier weken in het ziekenhuis gelegen en vijf maanden gerevalideerd. Maar eigenlijk viel er niks te revalideren. Ik heb ook nog twee maanden in Israël gerevalideerd. Daar zouden ze me nog verder kunnen helpen. Helaas heeft dat heel weinig verbetering opgeleverd. Aan de revalidatieperiode heb ik overigens geen actieve herinnering meer.’
Worsteling
Het leven van Jurjen en dat van zijn omgeving is totaal veranderd. ‘Het infarct heeft de verhouding tussen mij en mijn vrouw en kinderen veranderd. Ik ben heel gevoelig voor prikkels geworden. Ik moet me af en toe echt even terugtrekken. Ook hoor ik vaak dat ik veel op mezelf gericht ben. Er komt nu veel op Stefanies schouders terecht. De rolverdeling is omgekeerd. Alles wat ik eerst deed, doet Stefanie nu. Dat is heftig en heeft een enorme impact op onze relatie. Zij is steeds meer mantelzorger geworden, ik een hulpbehoevende man. Ik moet mijn rol als vader en echtgenoot opnieuw ontdekken. Daar heb ik het heel moeilijk mee. Het heeft mijn eigenwaarde aangetast. Er was een periode dat ik vaak dacht aan zelfmoord. Het leven was geen bal meer aan. Ik dacht: ik kan niks meer. Mijn leven is voorbij. Mijn familie heeft me in die periode overeind gehouden. Er was toch nog iets om voor te leven!’
Ook Jurjens geloof begon te wankelen. ‘Ik was opstandig richting God en boos op Hem. Waarom doet U niets? Ik bezocht diverse genezingsdiensten, maar zonder resultaat. Ik was heel teleurgesteld. Ik weet dat er dingen gebeuren waar God het niet mee eens is. Maar waarom? Ik vroeg me zelfs af of God überhaupt nog wel bestond. Ik vind het nu lastig om Hem te vertrouwen. Dat is een enorme worsteling. Ik hoop ooit nog antwoorden te krijgen op mijn vragen.’
Schilderen
Jurjens leven is anders gelopen dan hij zich had voorgesteld. ‘Ik heb dat nog niet helemaal een plekje kunnen geven. Dat proces zal nog wel jaren duren. Dat ik vrede heb met waar ik nu ben. Ik probeer dingen weer te leren en dat gaat gelukkig steeds beter. Er is nog ontwikkeling mogelijk. Daar houd ik me aan vast. Het zijn vaak de kleine dingen die ik mis. Naar de supermarkt, fi etsen of autorijden. Gelukkig kan ik nog iets van mijn leven maken en dat ga ik ook doen. Schouders eronder! Ik moest wel op zoek naar nieuwe uitdagingen. Die heb ik gevonden in schilderen. Drie dagen per week ben ik in mijn atelier te vinden. Als ik schilder, vergeet ik de tijd. Ik maak veel kleurige werken. Mensen vinden dat mooi. Het geeft me voldoening dat ze mijn werk waarderen en willen kopen. Het geeft me mijn eigenwaarde terug. Als je niet alles meer kunt, is het belangrijk om iets te doen waar je energie van krijgt. Inmiddels ben ik ook bezig met een boek. En na corona hoop ik het spreken weer op te pakken. Nieuwe dingen oppakken, is goed voor mijn hersenen. Dat blijf ik dan ook doen.’
Dankbaar
Het leven heeft door al deze gebeurtenissen voor Jurjen meer waarde gekregen. ‘Het leven is ontzettend kostbaar. Als je gezond bent, ga er dan voor. Haal het maximale eruit. Blijf niet stilzitten. Ik wil mensen bewustmaken van hoe uniek gezondheid is. Geniet van je gezondheid en ga er goed mee om. Wees er zuinig op en dankbaar voor. Ik weet hoe het is om het te verliezen. Daarom doe ik mijn best om mezelf fi t te houden. Ik loop twee keer per week hard en eet gezond. En als het leven niet loopt zoals je zou willen, focus je dan op wat er wel is en wat nog kan. Wees er dankbaar voor. Dat is een bewuste keuze die je iedere dag moet maken. Volgens mij is dat de manier om om te gaan met lijden. Het is makkelijk om te verzuipen in je angst en teleurstelling, maar wat heeft dat voor zin? Accepteer hoe je leven nu is. Geloof en vertrouw dat er betere dagen zullen komen.’